گل کاری قلبم را به قلم می سپارمْ .

من بودم و در باغ صدایی که چه خاموش

دل بود و لبِ باد سپردش همه گان را به فراموش

من بودم و سیبی که به غلتانه ی دستت

آورد سپردش همه ی حافظه ام را به تن و دوش

یک من بُدم و سیبکِ غلتانده ی دستت

یک تو ، تهِ باغی که بِِِــبُرْدْ عقلِ من از هوشْ .